Vliegenschaamte
Kon ik de vliegen maar waarschuwen dat ik ze ga vermoorden, dan zou het mijn geweten minder aanklagen. De oprechte moordenaar had het wat dat betreft een stuk gemakkelijker. Maar ze luisteren niet als ik ze van mijn voornemen op de hoogte breng.
Tijdens het ontbijt werd ik weer eens geconfronteerd met met mijn sadistische gevoelens t.o.v. vliegen.
Met een geniaal vliegenpistool van 0,95 Euro van de Action (niet meer te koop) heb ik al tientallen vliegen gedood en daar kreeg ik nu ineens spijt van…
De drukke en zeer nadrukkelijk aanwezige vlieg was ineens heel rustig en zat vlak voor mijn neus met een enorme passie te sabbelen aan een korrel hagelslag. Een gedeelde passie!
Ik kon hem (haar?) met mijn lens tot op enkele centimeters benaderen en wat foto’s maken. De enorme gedrevenheid waarmee de vlieg met haar slurfje de korrel aflikte vertederde me. Ik realiseerde me dat ik met mijn dodelijke wapen veel vliegen kwaad doe. Met dit pistool heeft de vlieg geen enkele kans; je moet tot op 20 a 30 cm naderen. Door de grootte van de schietschijf (ja, in dit systeem is de schietschijf de kogel…) kan de vlieg niet ontsnappen in de 1/honderdste seconde dat je afvuurt.
Waarom vind ik een dooie duif op straat al heftig en schiet ik een vlieg gewoon dood? Ik zat niet meer lekker relaxed te ontbijten en de vlieg draaide intussen weer chaotische rondjes om mijn hoofd. Ogenschijnlijk totaal ongecoördineerd, maar perfect landend op de plek waar ze zoetigheid vermoedde. Ik moest ineens weer denken aan de enorme moeite die ik moest doen om te leren hoe je een drone goed kunt laten landen. En die vlieg landt op de moeilijkste plekken, zelfs verticaal en op de kop!
Van dichtbij kun je niet haten, maar ik kan de geniale vlieg nog niet echt liefhebben… Zou het helpen als ik haar in de ogen zou kunnen kijken?
