Als kind zag ik al overal gezichten in. Vooral het behang op mijn slaapkamer was een bron van illustraties. Helaas zag ik meer enge dan vriendelijke gezichten. Gelukkig is dat in de loop van mijn leven wel bijgetrokken. Naast gezichten zie ik nu ook hele andere dingen in ogenschijnlijk betekenisloze voorwerpen. Zonder dat ik er naar op zoek ben, zie ik iets in allerlei levende en niet-levende fenomenen. Dankzij Betty van Engelen weet ik nu dat dit “contemplatieve fotografie” heet. Een indrukwekkende naam. Foto’s maken vanuit je gevoel, zonder oordeel en zonder dat je uitdrukkelijk op zoek bent naar mooie plaatjes. Betty vertelde tijdens een workshop dat ze achteraf gezien eigenlijk altijd al wel zo naar dingen keek. Door cursussen en trainingen had ze geleerd dat dit contemplatieve fotografie heet.
Hetgeen voor mij tijdens een workshop bij haar ook weer een oog-opener was; ik had precies dezelfde ervaring, dat ik eigenlijk al op die manier in het leven sta. Voortdurend mooie plaatjes zien, zonder dat je er echt op uit bent. Zo ontstond ook deze foto, een spuitflesje water in de vensterbank van de badkamer. Toen de zon er op scheen was ik verwonderd over het sprankelende groen en de mooie patronen in de condens druppels binnenin. Gelukkig raakte ik het flesje niet aan, want na de foto pakte ik het op, waardoor het fraaie condenspatroon door het klotsende water werd gewist.
Over de kwetsbaarheid van schoonheid gesproken…