Dit prachtige keramiek stuurde een geliefd iemand me als afscheidsgeschenk. Een door niemand verlangd afscheid. Extra bijzonder dat een van de twee bordjes in gebrokenheid arriveerde. Met een brok in de keel zat ik de scherven te bekijken; moet ik ze zo laten? Dit is niet toevallig. Maar hoe kan ik nou genieten van deze schoonheid in gebrokenheid?
Mijn geliefde kwam op het geniale idee van Kintsugi, de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goudkleurige lijm. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp. Camoufleer gebrokenheid niet, maar laat het zien! Elke dag een stukje gelijmd, overmorgen is het bordje weer compleet. Maar met littekens.
Ook bijzonder dat dit gebeurt in de 40 dagentijd, de periode waarin we toeleven naar het moment dat Jezus zich liet breken.
Waarom is schoonheid toch zo kwetsbaar? Wat zie ik uit naar het leven waarin kwetsbaarheid als begrip niet meer bestaat!