Aanstaande mei ben ik al 5 jaar de huisfotograaf van klooster Nieuw Sion. In die jaren heb ik veel kloosterschoonheid mogen vastleggen. En dan kom je ineens in de (voormalige) kloosterapotheek die normaal gesloten is en sta je voor een (voor mij nog onbekend) indrukwekkend kunstwerkje!

Schoonheid in eenvoud, maar ook in kwetsbaarheid. Ik had echt even zo’n schoonheidsmoment zoals Sarah Clarkson ze vaak meemaakte (beschreven in haar boek “Een mooier verhaal”).

Een gewoon rond glas-in-lood raampje. Maar zo ongecompliceerd! Ik vind het gewoon rustgevend om er naar te kijken. Ik heb de neiging om er uitgebreid over te filosoferen, maar dat doe ik dus niet.  De kwetsbaarheid van deze schoonheid is ook duidelijk. Er zit letterlijk gebrokenheid in.

Waarom voelen schoonheid en kwetsbaarheid zo tegengesteld, maar gaan ze toch steeds samen?