Het lijden wordt vaak genoemd als reden om niet in God te kunnen geloven.  Maar als er op onze wereld geen lijden zou zijn, zouden we in een hemelse, paradijselijke samenleving zijn (er is wel of geen lijden, een beetje lijden lijkt me niet mogelijk). Er zou ook geen tijd meer zijn, want de tijd veroorzaakt lijden (maakt oorzaak en gevolg mogelijk) en is er tegelijk om het lijden nog enigszins dragelijk te maken (het gaat ooit voorbij). Als er geen lijden zou zijn, zouden mensen elkaar ook niets aandoen. Er zou een volledige wereldvrede heersen. Er zouden geen ziekten en zieken meer zijn. Zo kun je nog wel even doorfantaseren over een lijdenloze samenleving.

Sarah Clarkson kijkt in haar boek “Een mooier verhaal” op een totaal andere manier naar lijden. Met haar ondertitel “Gods schoonheid doorbreekt onze duisternis” zette ze mij aanvankelijk op het verkeerde been. Het is vast een boek met prachtige foto’s van kunst enzo, dacht ik.

Maar het is een indringend verhaal en zeker een mooier verhaal, waarin ze niet redeneert over (haar) lijden, maar indringend vertelt over haar ontdekking van schoonheid als tegenpool van gebrokenheid en ellende.

De spinnewebfoto past goed bij mijn pogingen om iets van haar verhaal op u lezer over te brengen; schoonheid, maar in o zo wankel evenwicht… Kort nadat ik deze foto maakte, stortte dit kunstwerk in, bezweek onder het gewicht van de druppels.

In mijn volgende verhaal probeer ik iets van haar verhaal over te brengen.