Als huisfotograaf van klooster Nieuw Sion mocht ik een paar prachtige dagen Kloosterfestival meemaken. Hoe heerlijk is het om als oude man legaal onder de jongeren te mogen verblijven!
(Ik blijf vooral portretfotograaf en kwam dan ook weer veel mooie mensen tegen, waarvan hierboven enkelen afgebeeld.)
Ik zat lang in de ontkenningsfase (van het ouder worden), maar daar ben ik tijdens het festival goed van afgekickt. Deze oude man is namelijk behoorlijk van zijn voetstuk gevallen…
Tijdens een van de buitenactiviteiten moest ik zonodig weer de mooiste en hoogste plek hebben om een foto te maken. Ik klom op een stapel stenen (rechts op onderstaande foto), die niet heel stabiel gestapeld bleek te zijn. Net nadat ik had scherpgesteld, wankelde ik en plofte ter aarde. Volgens een omstander op een zeer on-elegante manier (terwijl ik juist altijd gewend was om elegant te vallen ;-(
Ik moet gewoon de waarheid van Prediker 12 onder ogen zien; “Je durft geen heuvel meer te beklimmen, het fluiten van de vogels wordt ijl van toon. De sprinkhaan sleept zich voort en de kapperbes droogt uit”.
Gelukkig kwam ik er met een enkel schrammetje en blauwe plekken vanaf. Waar ik achteraf nog het meest verbaasd over ben, is mijn reflex om als eerste mijn camera te redden… Ik weet nog goed dat ik tijdens de val als een soort houdgreep mijn camera tussen mijn linker boven- en onderarm klemde. Normaal gesproken gebruik je tijdens een val toch al je extremiteiten om jezelf goed op te vangen (lijkt mij). En ik was ook nog eens enorm opgelucht dat de camera volledig ongeschonden uit deze valpartij tevoorschijn kwam. En daarna dankbaar dat ik niks had gebroken.
Wat zegt dat over mij? Als fotograaf mag ik -met gepaste eerbied- alle seminars en workshop binnenwandelen om foto’s te maken.De workshop die ik de volgende dag bezocht ging over eenvoud en de gehechtheid aan je spullen. Hoeveel tijd alleen al het bezig zijn met je spullen vraagt… Wat herkenbaar! Ik ben dan wel van mijn voetstuk gevallen, maar hoe vast zit ik aan mijn spullen?