Eén van mijn verjaardagscadeaus was het bijwonen van de boekpresentatie van het boek “De Vallei van Troost” van Leo Bormans. Zonder dat dit haar opzet was, zonder dat ik het zelfs eerst door had, een geschenk van mijn geliefde. Het was op klooster Nieuw Sion  op een vrijwilligers-vrijdag. Ik ben daar fotograaf en dus dacht ik: misschien kan ik nog een paar leuke plaatjes schieten voor de kloosterwebsite. Ik had geen idee in wat voor soort boekpresentatie ik beland was…

Maar toen Leo Bormans eenmaal begon met zijn verhaal, was ik totaal in de ban van zijn voordracht. Wat vertelt die man een prachtige , krachtige en ontroerende dingen over verdriet en troost. En wat heeft hij daar een schitterend boek over geschreven! Het schittert van schoonheid, een kunstwerkje op zich. Maar het schittert ook van prachtige taal, van ontroerende uitspraken en citaten. Zoals: “Troost is de gedachte dat iemand je begrijpt, terwijl je het zelf niet begrijpt…”

Luisteren, er echt en volledig zijn voor de ander, herkende ik als de rode draad in zijn verhaal en de “oefeningen” die we tussendoor deden. Zijn indrukwekkende verhaal en opening van de witte koffer aan het begin zorgde voor een ademloos luisterende zaal; de ontmoeting met een kinderrechter, die jaren lang een grote teddybeer op haar kantoor had staan. Een zevenjarige jongen die nooit sprak, vertelde zijn levensverhaal aan de luisterbeer, met zijn grote oren en zijn kleine mond…