Ik fotografeer, dus ik besta...
"Ik fotografeer, dus ik besta" zou mijn uitspraak kunnen zijn. Door een samenloop van levensgebeurtenissen gingen mijn ramen en deuren rond mijn 50-ste levensjaar (verder) open. Portretfotografie heeft er mede aan bijgedragen dat ze niet meer dicht gingen. Ik was een introvert en angstig jongetje dat helemaal opging in zijn wereld van geuren, gedachten, geluiden, vormen en techniek. Prachtig roodharig buurmeisje Dineke was de enige persoon waar ik buitenshuis onbevangen mee omging.
Toeschouwer, maar wel volop aanwezig in mijn eigen spannende film. De vrouw van mijn leven en de kinderen die ik met haar kreeg, zorgden voor meer evenwicht tussen techniek en mens, binnen en buiten. Mede door mijn opleiding en werk als personeels-adviseur begonnen de ramen en deuren van de mens steeds verder open te gaan…
Met mijn eerste digitale systeemcamera Sony DSC-R1 maakte ik het portret van Eva. De positieve reacties waren het laatste zetje om helemaal te focussen op portretfotografie. En toen begon het zoeken naar het geheim achter een goede portretfoto… Lees hiervoor verder onder “Mensen”.
