Het klinkt zo simpel; “zoek, verbind en ontspan”. Maar ik vind het bij elk portret weer een avontuur. Dat zoeken lukt nog wel.  Familie, vrienden, collega’s, genoeg mooie mensen om me heen. Het zoeken buiten mijn netwerk is alweer spannender.  Durf ik “……” te vragen? Eenmaal voor de lens en in de zoeker komt de verbinding. Hoewel, die begint daarvoor al, bij het eerste contact. De mate waarin ik verbonden ben met de ander bepaalt voor een groot deel de schoonheid van het portret. En echte verbinding vereist aanwezigheid. Van de mate van mijn eigen aanwezigheid ben ik me intussen bewust en de aanwezigheid van de ander hangt daar nauw mee samen. Wat er dan gebeurt is de mystiek van de portretfotografiek! 😉